بسمه تعالی
بزرگان دین ما که افتخار بشریّت هم هستند ،تحمّل دیدن اشک یتیم ،مظلوم دربند ،گرسنه ی درمانده ،اسیر زجر کشیده و هر کس و هر جانداری رو که در فشار و زحمت بود نداشتند و با زر اندوزی و جمع مال و منال غیر مشروع مخالفت میکردند و همه اهل جود و بخشش بودند و به اشکال مختلف دیگران رو کمک می کردند واینکه بعضی از اون بررگواران به باب الحوائج مشهور هستند به دلیل همین کارهای سخاوتمندانه بوده که در زمان حیات خویش انجام داده اند و هر مسلمانی کم و بیش از بعضی از اونها با خبره و برای بعضی از این حرکتها آیاتی نازل شده که اهمّیّت موضوع و درجه ی اخلاص اعمال حضرات رو میرسونه یعنی کار راحتی نیست اینکه به نانی که خود نیاز داری و روزه گرفته ای و باید با آن افطار کنی به دیگری بدهی و او را دست خالی رد نکنی و خود گرسنه بمانی و این عمل سه روز در هنگام افطار تکرار شود و این آنقدر در نزد خدای بزرگ ؛عظیم و بزرگ باشد که برایش آیاتی نازل شود .
بالاخره از این توصیه ها در دین ما به گونه های مختلف مطرح است که در بسیاری موارد از کنار آنها به راحتی می گذریم،به طور مثال همین عملی که عرض کردم شما تصوّر کنید ،آنهم از حسنین علیهما السلام که کودک بوده اند و با پدر و مادرشان علیهما السلام همنوا شده اند و گرسنه مانده اند ؛چه اتفاقی باید در دین ما افتاده باشد که بفهمیم این ایثار و بخشش در نزد خداوند بسیار با ارزش است .
حال باید هر کسی به نوبه خود دست یه درمونده رو بگیره و کمکش کنه و از اینکه کمکش ناچیز وکمه نترسه ؛چراکه نیّت مهمّه و کسی که باید از نیّت باخبر باشه بر همه ی حالات بنده ی خودش آگاهی داره و چیزی نیست که از دید و نظر او پنهان باشه
راستی:
اگه اینطور میشد هم خودشون اذیِّت نمیشدند و هم دیگران ؛درست میگم ؟